Westerly Winds

Hier topic van Kate & Balou ze moeten elkaar nog even ontmoeten maar goed

Het was alweer een week geleden dat Kate Jay en Marianne ontmoet had. Zodra het veulen goed kon lopen was ze op zoek gegaan naar een plek waar ze tijdelijk zou kunnen wonen. Ze zag zichzelf als een nomade, iemand die nooit op dezelfde plek kon blijven en altijd maar rondtrok. Zij had echter gegronde redenen voor het feit dat ze telkens overhaast moest vertrekken. Nu stond ze, met Destiny en haar veulen Red achter haar, te kijken naar een kleine ranch waar ze zich op bevond. Via via had ze de sleutels kunnen bemachtigen. De eigenaar van deze grond was stinkend rijk en had deze plek niet meer nodig. Kate had het aanbod met beide handen gegrepen en nu stond ze er dus.

Als eerste zette ze Des en Red in de wei. Daarna keek ze op haar gemak rond en pakte de weinige spullen die ze had uit. Het zou een hele klus worden om de ranch goed te onderhouden. Het was in een behoorlijk vervallen staat, hoewel het na wat opknapwerk er prachtig uit zou zien. Kate ging voor het huisje op de veranda zitten en sloot haar ogen, genietend van de zon.

Balou bewonderde het kleine, maar gezellige huisje waar ze net was ingetrokken. Het was eigendom van haar ouders maar die deden er niets mee, dus ze hadden het aan hun oudste dochter gegeven die ernaar verlangde om op haar eigen benen te staan. De omgeving rond het huisje was nog veel mooier dan het huisje zelf. Balou besloot Felicity te zadelen en een stukje te gaan rijden. De merrie leek wel zin te hebben in een ritje. Nadat Balou was opgestegen vertrokken ze in een vlotte stap. Balou kende de omgeving niet, dus ze besloot maar gewoon in de richting van het meer te rijden.

Kate schrok op uit een diepe slaap en wreef in haar ogen. Oei, haar huid voelde verbrand aan. Hoe lang had ze hier gelegen? Ze had er geen idee van dat ze in slaap was gevallen. Ze keek om zich heen en was even gedesoriënteerd. Maar na een paar seconden wist ze het weer.Voor het eerst in haar leven had ze zich gesetteld, al was het misschien maar voor een korte tijd. Plotseling hoorde ze wat geluid en ze draaide haar hoofd in de richting waar het vandaan kwam. Aan de overkant van het meer, vlak voor haar huisje zag ze een meisje op een paard zitten. Ze stond op en slenterde er naartoe, nieuwsgierig wie het was.

Balou kwam aan bij het meer en liet City even aan het water snuffelen. Ondertussen keek ze rond. Wat was het hier toch prachtig! Een eindje verder zag ze een gezellig huisje met een paar weilanden. Er kwam een meisje aangewandeld, vermoedelijk de bewoonster van het huisje. Ze kwam Balou vaag bekend voor, maar ze was niet zeker. 'Kom meid,' zei ze tegen Felicity, 'we gaan eens kennismaken.' City keek verstoord op en liet zich tegen haar zin wegleiden van het meer.

Kate zag dat het meisje en haar paard haar kant op kwamen en bleef wachten aan de rand van het meer. Ze bekeek het paard, en wat ze zag beviel haar wel. Toen de ruiter dichterbij kwam kon ze haar gezicht beter zien en plotseling herkende ze haar. Kate sprong op. 'Balou!' riep ze enthousiast.

Sarah ik heb je Co-mod gemaakt

he, inbreker

Jay schreef:

Sarah ik heb je Co-mod gemaakt

Off-topic, maar bedankt !

'Kate!' Balou herkende het meisje nu. Het was haar vroegere paardrij-vriendin. Maar ze had haar nu al een hele tijd niet meer gezien. 'Wat een leuke verrassing, woon jij hier?' vroeg ze terwijl Felicity het onbekende meisje begon te besnuffelen. Ze leek haar wel te bevallen.

Kate keek Balou stralend aan. 'Wat leuk om je weer te zien!' Ze grinnikte. 'Ik ben hier net een paar uur geleden ingetrokken,' knikte ze. 'Het was nogal een noodsituatie, want mijn merrie is net bevallen, dus voorlopig zit ik hier vast.' Ze keek naar het prachtige paardje waar Balou op zat en liet haar snuffelen.

'Dat was inderdaad wel een noodsituatie. Is het veulentje oké?' vroeg Balou bezorgd. Vanbinnen voelde ze zich ontzettend blij dat ze haar oude vriendin terug had gevonden. En zo te zien woonden ze vlak bij elkaar. 'Ik woon hier trouwens vlakbij, in een oud vakantiehuisje van mijn ouders. Ze deden er niets mee, dus ik ben er ingetrokken. Als je wil kan je eens langskomen. Misschien kunnen we onze paarden bij elkaar zetten. Ik ben bang dat Felicity een beetje eenzaam is.'

'Wat leuk!' zei Kate enthousiast. 'Nou ik ben ook wat eenzaam,' zei ze met een halve glimlach. 'Ik ken hier nog bijna niemand dus het lijkt me echt leuk om weer contact met je te hebben.' Ze knikte met haar hoofd richting het weiland waar Destiny met Red stond. 'Zet haar er maar bij, gezellig.' Kate voelde zich opgetogen, ze was blij dat ze iemand ontmoette die ze al kende, want ze voelde zich nog niet erg op haar gemak in deze stad.

Balou en bedankte Kate en bracht Felicity naar het weiland waar de merrie en het veulen stonden. City hinnikte opgewonden naar de nieuwe paarden. Balou liet ze eerst even over het hek kennismaken, om zeker te zijn dat ze konden opschieten. De twee merries bliezen elkaar nieuwsgierig in de neus. Felicity brieste tevreden en Balou deed het hek open om haar binnen te laten. Ze bleef nog even staan kijken, maar ze hoefde zich geen zorgen te maken want de paarden leken elkaar al jaren te kennen, zo vriendschappelijk gingen ze met elkaar om.

Kate kwam naast haar staan en keek met haar mee. 'Dat gaat helemaal goed komen,' glimlachte ze tevreden. Red was wel wat schuw tegenover Felicity maar dat zou nog wel veranderen. City was tenslotte het eerste andere paard waar hij als veulen kennis mee maakte. Kate leunde tegen het hek aan en keek naar Balou. 'Hoe ben je hier gekomen?' vroeg ze nieuwsgierig.

Balou keek om naar Kate en beantwoordde haar vraag. 'Ik was het zat om bij mijn ouders te wonen, we maakten elkaar helemaal gek. En mijn zusje Nellie is nog erger. Ik denk dat zij het ook beu waren om met mij samen te wonen, want ze hebben me uiteindelijk toegestaan dat ik hier in m'n eentje zou komen wonen.' Balou knikte in de richting van haar huisje. 'Het was hun oud vakantiehuisje, maar ze kwamen er nooit meer. Ik denk dat er niet genoeg plaats was voor ons allemaal,' voegde ze er lachend aan toe. 'Ik heb voorlopig een baantje in het dorp, maar ik hoop dat ik later iets met paarden kan gaan doen...'

Ze knikte begrijpend. Ze had iets soortgelijks meegemaakt, hoewel het bij haar andersom was: niet zij vroeg of ze weg mocht, maar haar ouders kickten haar eruit. Maar daar dacht ze liever niet aan. 'Wat wil je later met paarden gaan doen?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik moet nu ook op de een of andere manier mijn geld gaan verdienen, maar ik heb nog geen idee hoe.'

'Oh, ik zou het liefst jonge paarden willen inrijden of wedstrijdpaarden trainen..., maar ik ben al blij als ik stallen kan uitmesten ofzo,' antwoordde ze lachend. 'Ik dacht altijd dat het mijn droom was om een eigen manege te onderhouden, maar dan zou ik wel altijd vastzitten op één plaats...' Balou even naar de paarden in de wei. Felicity en zij waren gemaakt voor het avontuur, niet om zich voor altijd op één plaats te nestelen. 'Eigenlijk wil ik een héle lange trektocht maken,' zei ze plots lachend.

'Het is net alsof ik mijzelf hoor praten,' lachte Kate. 'Ik ben ook niet zo van het vastzitten op een plaats. Maar...' zei ze geheimzinnig, '...er is hier een hele leuke jongen dus voorlopig, en ook vanwege het veulen blijf ik hier nog wel even.' Ze dacht even na. 'Misschien kunnen we, tot een van ons er genoeg van heeft, wel samen iets doen. Als Red oud genoeg is zou ik het super vinden als je met hem zou gaan werken. Halster om leren doen, voetjes geven...ik ben niet zo van dat veulengedoe.' Even dwaalden haar gedachten af naar een plek waar ze liever nooit meer aan dacht. Een plek vol vraagtekens en een meisje die haar moeder nooit zou leren kennen. Een sombere blik gleed over haar gezicht. Toen ze doorhad dat Balou er nog steeds stond, natuurlijk stond ze er nog, wat dacht jij dan..., zette ze een prachtige glimlach op. Haar vingers kruiste ze op haar rug. Please, merk het niet...

Nu word ik wel nieuwsgierig

---

Balou dacht even dat ze Kate vreemd zag kijken, maar een ogenblik later besloot ze dat het inbeelding geweest moest zijn want Kate glimlachte nu breed.
'Wat een goed idee! Misschien kunnen we wel een mini-fokkerij beginnen of paarden trainen voor anderen en daar de kost mee verdienen.' zei ze lachend. 'Maar hoe komt het dat je niet van dat 'veulengedoe' houdt?'

Kate werd overweldigd door een golf van verdriet en ze keerde zich om, met haar rug naar Balou. Ze wilde niet dat Balou het zag, hoewel het daar misschien al te laat voor was, maar daar wilde ze even niet over nadenken. 'Bemoei je met je eigen zaken, laat me met rust,' snauwde ze. Ze wilde haar kwetsen zodat ze weg zou gaan en Kate vrijuit kon huilen. Ze kneep haar ogen samen en probeerde zich te beheersen. Lange tijd bleef ze zo staan en uiteindelijk haalde ze diep adem. Ze was het net op voor geweest en de beelden en het stemmetje van het meisje waren nu weg. Gelukkig.

--
haha ja kan ik me voorstellen

Wat had ze nu verkeerd gezegd? Kate snauwde haar af en het leek wel of ze huilde. Balou wist even niet wat te zeggen en keek terug naar de paarden. Het veulen was aan het drinken bij de moeder terwijl Felicity een beetje afzijdig stond. Balou deed haar mond open om iets te zeggen, maar ze bedacht zich. Misschien kon ze Kate beter even met rust laten.

Kate hoorde haar weglopen en wist niet of ze daar nou blij mee moest zijn of niet. Ze ging aan de rand van het meertje zitten, trok haar laarzen uit en liet haar voeten bungelen in het water. Ze liet zich achterover zakken en sloot haar ogen. Ze maakte haar hoofd even helemaal leeg en genoot van de zon die, voor een lentezon, nog behoorlijk fel scheen. Na een tijdje was ze zo kalm dat ze zich weer beter begon te voelen. Ze richtte zich half op en keek rond, op zoek naar Balou.

Balou liep een beetje rond en probeerde te bedenken wat ze verkeerd had gezegd. Maar ze wist het echt niet. Ze hoorde Felicity hinniken terwijl ze in de richting van Kate's huisje liep. Ze woonde daar wel gezellig. Maar wat kon haar nu zo van streek gemaakt hebben?

---

Geen inspiratie

Het terrein was groot genoeg om een aantal paarden te 'bergen', maar ook klein genoeg om met een harde gil iedereen alert te krijgen. Kate zag Balou naar haar huis lopen en riep haar. 'Balou!' Ze probeerde haar aandacht te trekken door op te staan en te zwaaien. Ze wilde dit gelijk even goed praten, hoewel ze geen zin had om het hele verhaal te vertellen. Ze was Balou alleen wel een verklaring schuldig en ze mocht haar excuses ook wel aanbieden. Ongeduldig wipte ze van haar ene voet op haar andere voet.

Balou hoorde dat Kate haar naam riep en liep terug richting het meer. Kate wachtte haar op, ze leek terug gekalmeerd. Balou begon wat sneller te stappen. Ze vroeg zich af of Kate iets zou vertellen over zichzelf of haar verleden. Ze was altijd nogal mysterieus geweest. Op paardrijden wist niemand veel over haar. Balou werd met elke stap nieuwsgieriger. Ze besefte dat ze iets moest doen aan die eeuwige nieuwsgierigheid, maar ze had geen zin om daar nu aan te denken.